Περιφρόνηση για την πόλη από την Cosco

 

 Στον Πειραιά οι εργασίες βυθοκόρησης ενός μεγάλου τεχνικού έργου με περιβαλλοντικούς κινδύνους, δε μπορεί να καλύπτονται από ένα καθεστώς αδιαφάνειας και απορρήτου. Η πόλη, οι συλλογικότητες, ο Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά, οι δημοτικές παρατάξεις πρέπει να έχουν πλήρη πρόσβαση, τα δεδομένα πρέπει να είναι ανοικτά και υπό κρίση. Κρίση πολιτική, επιστημονική.
Αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα παρά τα αιτήματα επικρατεί μια "ομερτά". Μια ομερτά σιωπής και ενοχής. Γιατί είναι το πρώτο αυθόρμητο ερώτημα. Τί έχουν να κρύψουν; ή πόση περιφρόνηση για την πόλη; πόση βεβαιότητα και σιγουριά ότι μια εταιρεία μπορεί να περιφρονεί την αστική νομιμότητα;
Είναι όμως μοναδική η περίπτωση του Πειραιά, της Cosco και των βυθοκορήσεων; Μήπως την ίδια αντίληψη, στον πυρήνα, στην ουσία... δεν διαπιστώνουμε στα ερωτήματα που θέτουν τα Τέμπη, οι υποκλοπές (ΚΥΠ και predator), οι λίστες των "ομογενών"; 
Είναι μια καθεστωτική αντίληψη. Που απλά και ωμά περιγράφει έναν κρατικό μηχανισμό που από το υποτιθέμενο συλλογικό συμφέρον έχει εκπέσει σε ένα μηχανισμό διασφάλισης ιδιωτικών συμφερόντων. Περιγράφει την "γραφειοκρατία" που αισθάνεται πολιτικά ασφαλής να μετέρχεται κάθε μέσο και κάθε δικαιολογία για να αποφύγει τον δημόσιο, κοινωνικό έλεγχο.
Η Cosco διαχειρίζεται το λιμάνι με όρους ιδιοκτησίας, εξωτερικά και με περιφρόνηση προς την πόλη. Όμως η κρατική Cosco βρίσκει "εδώ" στην "πατρίδα" πρόθυμους συμπαραστάτες. 
Το αίτημα να δοθούν άδειες της βυθοκόρησης δεν είναι ένα "επαναστατικό αίτημα". Η άρνηση, η περιφρονητική σιωπή (μη απάντηση), παρά τις θεσμικές παρεμβάσεις μας στους δικαϊκούς μηχανισμούς, συνιστά ένα φαινόμενο συμπεριφορών που υπερβαίνουν λιμάνι, υπουργεία, λιμεναρχείο.
Θέτει το ερώτημα ποιοι και υπό ποιους όρους διαχειρίζονται το χώρο, το περιβάλλον, τα νερά, τον αέρα. Όσο Cosco και Κυβέρνηση αναβιώνουν πρακτικές αποικιοκρατίας, το αίτημα για δημοκρατία και ανοικτές πηγές πληροφορίας θα είναι προς διεκδίκηση.