Τετάρτη 30 Ιουλίου 2025

Η κλιματική κρίση είναι εδώ. Χρειαζόμαστε ένα νέο σχέδιο για τις πόλεις.

 







Η κλιματική κρίση είναι εδώ. Χρειαζόμαστε ένα νέο σχέδιο για τις πόλεις.
Τελικά, παρά τις διακηρύξεις περί ετοιμότητας, περί πολλών μέσων πυρόσβεσης, χρειάστηκαν λίγες μέρες υψηλών θερμοκρασιών για να ζήσουμε το ίδιο έργο:
Φωτιές, καταστροφές και εκκενώσεις με το 112.
Ξαναζήσαμε μια μεγάλη πυρκαγιά στα όρια του αστικού ιστού της Αττικής, στο Κρυονέρι.
Μέχρι σήμερα έχει χαθεί το 50%-60% του περιαστικού πρασίνου.
Αυτό αναδεικνύει την οριακή κατάσταση που έχει περιέλθει η Περιφέρεια Αττικής.
Η έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου ανάταξης της μη βιώσιμης Αττικής, με την υψηλή τρωτότητα σε φωτιά και πλημμύρες δεν επιτρέπει αισιοδοξία.
Η εγκατάλειψη της υπαίθρου, η παρατημένη αγροτική γη, η συνεχής μείωση των κατοίκων, δημιουργούν συνθήκες χώρων προς καταστροφή που την επόμενη μέρα μπορούν να γίνουν πρόσφοροι χώροι μιας κερδοσκοπικής ανάπτυξης.
Το σχέδιο της επόμενης μέρας είναι ήδη γνωστό: Επιδόματα καταστροφής και μεγαλόστομες εξαγγελίες μιας δήθεν αποκατάστασης που ποτέ δεν έρχεται.
Η Αττική ζει σε συνθήκες «κόλασης», κυρίως στα πυκνοδομημένα τμήματά της.
Κυριακάτικο πρωτοσέλιδο του «Βήματος» μας λέει ότι το μπετό καίει το λεκανοπέδιο.
Η πόλη δεν έχει κανάλια αερισμού και δεν δροσίζεται.
Οι πόλεις χρειάζονται ένα σχέδιο διάσωσης για να γίνουν πιο ανθεκτικές, με περισσότερο πράσινο και ελεύθερους χώρους βάζοντας ένα τέλος στην άγρια εμπορευματοποίηση και την κερδοσκοπία της γης, που τσιμεντώνει από τις παραλίες μέχρι και τα τελευταία διαθέσιμα οικόπεδα.






Έρχεται φιρμάνι.

 







Γνωστή η πρακτική. Η κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται ένα πραγματικό πρόβλημα για να οδηγηθούμε αμέσως μετά στην αύξηση του τιμολογίου και στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
Η παράταξή μας πριν ένα χρόνο οργάνωσε μια ομολογουμένως επιτυχημένη εκδήλωση, με τίτλο: «Θα πούμε το νερό, νεράκι».
Εισηγητές, εξαιρετικοί καθηγητές, εκπρόσωποι των εργαζομένων και των κινημάτων.
Αξίζει να επαναλάβουμε μερικά σημεία από τις εισηγήσεις τους:
Ο Νικήτας Μυλόπουλος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και Διευθυντής Εργαστηρίου Υδρολογίας, τόνισε ότι η λειψυδρία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι πολιτικό πρόβλημα που συνδέεται κυρίως με το παραγωγικό μοντέλο, τον τρόπο ανάπτυξης των κοινωνιών και την κλιματική κρίση. Στην Ελλάδα, ως πηγές χειροτέρευσης της κατάστασης και επιδείνωσης του προβλήματος, εντοπίζονται η υπερκατανάλωση στην αγροτική παραγωγή, ο υπερτουρισμός και η κακή κατάσταση των δικτύων στις πόλεις.
Ο Γιάννης Κρεστενίτης, ομότιμος καθηγητής Υδραυλικών Συστημάτων, υποστήριξε ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού αποτελεί διαχρονικό στόχο της κυβέρνησης. Για να το πετύχει δημιούργησε μια ρυθμιστική Αρχή για να δημιουργήσει «αγορά νερού», συγχώνευση των ΔΕΥΑ, εκμετάλλευση των καταστροφών και αύξηση της τιμής του νερού.
Ο Ηλίας Κορλός, Πρόεδρος των Επιστημόνων της ΕΥΔΑΠ, περιέγραψε τους αγώνες των εργαζομένων για να αποτρέψουν την ιδιωτικοποίηση του νερού και τις μεγάλες συνδικαλιστικές και νομικές επιτυχίες με κεντρική την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που χαρακτήρισαν το νερό «δημόσιο αγαθό απαραίτητο για την υγεία».
Ο Γιάννης Καρδαράς, δικηγόρος, παρουσίασε τους αγώνες κοινωνικών κινημάτων και πολιτών και κατά της ιδιωτικοποίησης και τους δικαστικούς αγώνες που κέρδισαν και κερδίζουν για την προστασία του «δημόσιου αγαθού».
* φωτό από την εκδήλωση






Να μην αφήσουμε τη λήθη να σβήσει από την μνήμη μας την γαλήνια μορφή της Άννας Κατσούλη.

 







Να μην αφήσουμε τη λήθη να σβήσει από την μνήμη μας την γαλήνια μορφή
της Άννας Κατσούλη.
Έζησε τα 101 χρόνια της ζωής της στον Πειραιά - πότε στην παρανομία και πότε στις φυλακές, με μιά νηφαλιότητα, ηρεμία και αναστοχασμό και θα μείνει στη μνήμη μας παράδειγμα και τρόπος ζωής..
Η Άννα έφυγε από την ζωή πριν από ένα χρόνο στα 101 της χρόνια και εμείς οφείλουμε να την μνημονεύουμε - όχι επετειακά, αλλά ουσιαστικά για όσα μας άφησε ως παρακαταθήκη - και της οφείλουμε τον σεβασμό και την εκτίμησή μας.
Νηπιαγωγός στο επάγγελμα - έτσι εξηγείται το διαρκές ήρεμο χαμόγελο και η φωνή της- οργανώθηκε στο ΕΑΜ και έζησε στην παρανομία μέχρι τη λήξη του Β΄Παγκοσμίου πολέμου.
Όταν η αστυνομία την συνέλαβε, την καταδίκασε δις εις θάνατον και την φυλάκισε στις φυλακές Αβέρωφ, η Άννα δεν πτοήθηκε δεν έβαλε κάτω το κεφάλι, περήφανη για τις ιδέες και τους αγώνες της, στάθηκε όρθια και συνέχισε να αγωνίζεται για δικαιοσύνη- ισότητα - αδελφοσύνη.
Ηταν ενεργή Πολίτισσα - Πειραιώτισσα, μέχρι τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, υποψήφια της παράταξής μας με επικεφαλής τον Γιώργο Γαβρίλη και από το μπαλκόνι του σπιτιού της κατέγραψε καθημερινά με οξύτητα τα προβλήματα και τα κακώς κείμενα της πόλης.
Η τελευταία συνέντευξή της στην τηλεόραση, σπάζοντας σιωπή που τα μέσα ενημέρωσης μας είχαν επιβάλει, ήταν δείγμα ήθους και συνέπειας ενεργού πολίτη που ποτέ δεν παύει να αγωνίζεται για το καλό του κοινωνικού συνόλου.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη που μας άφησε η Άννα Κατσούλη και οφείλουμε όλοι/ες να την σεβαστούμε και να την υπηρετήσουμε με σεβασμό και εκτίμηση στη μνήμη της.



Ποιος μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στη σφαγή και τη λιμοκτονία χιλιάδων παιδιών στη Γάζα;

 







Ποιος μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στη σφαγή και τη λιμοκτονία χιλιάδων παιδιών στη Γάζα;
Η απόφαση του Μακρόν να αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό κράτος, είναι αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη.
Οι κλειστές πόρτες του προεδρικού Μεγάρου στον παλαιστηνιο που συνόδευε τον Αλέξη Χαρίτση χαρακτηρίζει μια Δημοκρατία στα μέτρα τους...
Ως δημοτική παράταξη συνεχίζουμε, δεν πρόκειται να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά σε αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η εξόντωση αμάχων - ανάμεσά τους και χιλιάδες παιδιά - δεν είναι απλώς "ειδήσεις", είναι γενοκτονία. Είναι κραυγές που ζητούν αλληλεγγύη, ευθύνη και δράση.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε μια πόλη που υπερηφανεύεται για τον πολιτισμό της, την ώρα που παιδιά θάβονται κάτω από τα ερείπια και πεθαίνουν από την πείνα.
Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν εξαντλείται στα όρια της πόλης. Έχει χρέος να υψώνει τη φωνή της υπέρ της ειρήνης και της ανθρώπινης ζωής.
Οι κοινωνίες έχουν βαρύνουσα σημασία όταν αντιδρούν, γιατί μπορούν να αλλάζουν συνειδήσεις.
Καμία ανοχή στη βαρβαρότητα.
Καμία ουδετερότητα απέναντι στο έγκλημα.
Η Αλληλεγγύη δεν έχει σύνορα.



Μια πρόταση ισότιμης αξιοποίησης του δημόσιου χώρου για τις παραλίες Βοτσαλάκια – Φρεαττύδας.

 







Μια πρόταση ισότιμης αξιοποίησης του δημόσιου χώρου για τις παραλίες Βοτσαλάκια – Φρεαττύδας.
Η διαχείριση των παραλιών που ανήκουν στους Δήμους είναι, πρωτίστως, ζήτημα κοινωνικής ευθύνης, ισότητας και σεβασμού απέναντι στους δημότες μας.
Η παράταξή μας καταθέτει μία εναλλακτική πρόταση για την αξιοποίηση των παραλιών Βοτσαλάκια και Φρεαττύδας, με βάση παραδείγματα γειτονικών Δήμων που αποδεικνύουν ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος, της συμπερίληψης και του δημόσιου οφέλους.
Στον Δήμο Γλυφάδας, έναν Δήμο με υψηλό μέσο εισόδημα, διαμορφώθηκε μια δημόσια παραλία μήκους 3 χιλιομέτρων, πλήρως ελεύθερη και καθολικά προσβάσιμη για όλους, χωρίς οικονομική επιβάρυνση των πολιτών. Οργανώθηκαν υποδομές υψηλού επιπέδου, όπως 300 ομπρέλες σκίασης, αποδυτήρια, ντουζιέρες, καθαριότητα επί 24ώρου βάσεως, ενώ απομακρύνθηκαν ιδιωτικές επιχειρήσεις που δρούσαν εις βάρος του δημόσιου χώρου.
Αντίστοιχα, στον Δήμο Κερατσινίου – με 94 στρέμματα δημοτικής γης δίπλα στη θάλασσα – αναπτύχθηκαν υποδομές ανοιχτές προς το κοινό: δημοτικά κυλικεία με προϊόντα χαμηλού κόστους, παιδικές χαρές, χώροι εκδηλώσεων, 1.000 καθίσματα και 400 δωρεάν θέσεις στάθμευσης. Μια ουσιαστική επένδυση προς όφελος της κοινωνίας, δίχως αποκλεισμούς.
Δυστυχώς, στον Δήμο Πειραιά και συγκεκριμένα στην παραλία «Βοτσαλάκια», παρότι ο Δήμος προχώρησε στην αποκατάσταση των εγκαταστάσεων που επλήγησαν από τα έντονα καιρικά φαινόμενα του 2021, ο πλέον ζωτικός και προσβάσιμος χώρος της παραλίας παραχωρήθηκε σε ιδιώτη επιχειρηματία.
Επιπλέον, του δόθηκε η δυνατότητα να εκμεταλλευτεί και τμήμα των θέσεων στάθμευσης, καθώς και τον θερινό δημοτικό κινηματογράφο. Επισημαίνουμε ότι η προηγούμενη μίσθωση του ίδιου χώρου άφησε χρέος της τάξεως των 500.000 ευρώ προς τον Δήμο.
Δεν διασφαλίστηκαν όμως λειτουργικοί χώροι για εκείνους που δεν επιθυμούν ή δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν για ξαπλώστρες και ομπρέλες. Δεν προχώρησε ο Δήμος σε ουσιαστική εξυγίανση του υπόλοιπου χώρου, ούτε σε δημιουργία κατάλληλων υποδομών (ομπρέλες) που να επιτρέπουν την παραμονή των πολιτών στην παραλία.
Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντι στον δημόσιο χώρο. Η παραλία δεν είναι προϊόν προς πώληση – είναι κοινόχρηστο αγαθό, θεμελιώδες δικαίωμα, χώρος κοινωνικής ζωής και αναψυχής για όλους.
Ας αναλάβουμε τη συλλογική ευθύνη που μας αναλογεί, όχι για να αντιγράψουμε, αλλά για να εμπνευστούμε και να δημιουργήσουμε ένα μοντέλο αξιοποίησης που θα ανταποκρίνεται στις αρχές της διαφάνειας, της κοινωνικής ισότητας και του σεβασμού προς τους πολίτες μας.