ΑλλάΖΟΥΜΕ τον Πειραιά για Όλους & Όλες
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2025
Τελικά, μήπως δεν το αξίζει ο Μίκης;
Τελικά, μήπως δεν το αξίζει ο Μίκης;
Τιμήθηκε όσο ζούσε, ούτε λόγος! Τιμήθηκε και ξανατιμήθηκε. Αγαπήθηκε πολύ, τραγουδήθηκε πολύ, αναλύθηκε πολύ. Τον είδαμε πολύ, παντού. Τον συνθέτη, τον άνθρωπο της Αριστεράς, τον πολιτικό, τον διωγμένο, τον ευφάνταστο και ακατάβλητο και επιβλητικό πανύψηλο, με το κεφάλι του λιονταριού και την ευμετάβλητη ψυχή, να μιλάει για πολλά. Σχεδόν για όλα. Περπάτησε πολύ στους δρόμους της ζωής, μπήκε σε νέα μονοπάτια, γύρισε στην αφετηρία του, ξανάφυγε. Ήθελε και σκεφτόταν πολλά, τόλμησε πολλά, κατάφερε πολλά, του αναγνωρίστηκαν πολλά, κι όσα δεν του αναγνωρίστηκαν δεν εμπόδισαν να αγαπιέται πάντα δυνατά, ούτε λόγος!
Πέθανε λοιπόν ο Μίκης. Πάνε τέσσερα χρόνια και πάνω από μήνας από τότε. Τον ξεπροβόδισε ο Πειραιάς για το ταξίδι του στην Κρήτη. Και από αλλού, πολλοί και πολλές. Το δειλινό ήταν απίστευτα όμορφο στο λιμάνι. Τραγουδούσαμε τον αποχαιρετισμό του με τα δικά του τραγούδια. Είχε ζήσει κι αν είχε φτάσει η ώρα να φύγει, μας είχε δώσει πολλά…
Είπε το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης να τιμήσουμε τον Μίκη. Καλά το είπε, πέρα από την αναγνώριση και την αγάπη, είχαμε και Πειραιώτικη ιστορία μαζί του. Κρύφτηκε την κατοχή στα παρασκήνια του Δημοτικού Θεάτρου. Το 1966 συνεργάστηκε με τον Δήμο Πειραιά και ίδρυσε τον Μουσικό Οργανισμό Πειραιά και τη Συμφωνική Ορχήστρα Πειραιά. Την ίδια χρονιά, ο ίδιος ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι άρχισε να μελοποιεί εννέα ποιήματα από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου, με αφορμή τα γεγονότα του Πειραιά τότε με την αποστασία. Είχε χτυπηθεί, όπως τόσοι άλλοι της ΕΔΑ, στις 6 Ιανουαρίου, από την αστυνομία.
Μετά τη δικτατορία χρησιμοποίησε το Δημοτικό Θέατρο για να αναδείξει νέους συνθέτες, έδωσε συναυλίες, μας τίμησε εκείνος πρώτος.
Ολυμπιακός ακόμα, όπως δήλωνε, για το κόκκινο χρώμα της φανέλας.
Είπε λοιπόν το Δημοτικό Συμβούλιο και έφτιαξε κατ’ αρχήν τη σχετική Επιτροπή για να προτείνει ιδέες, το ξέρω καλά, ήμουν μέλος της. Και μετά.. σιωπή… Επανειλημμένες οι προτροπές και οι ερωτήσεις της παράταξής μου αυτά τα χρόνια, τι γίνεται παιδιά, τον ξεχάσαμε τον Μίκη; Επιτέλους, κάποτε ήρθε η απόφαση της αρμόδιας Β΄ Δημοτικής Κοινότητας και το ομόφωνο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβούλου για την υλοποίηση του σχεδίου απόδοσης τιμής στον Μίκη. Μια προτομή του στον προαύλιο χώρο του Δημοτικού Θεάτρου και μια ονοματοδοσία της πλατείας μπροστά του σε “Πλατεία Μίκη Θεοδωράκη”. Όμως, μόνο από την απάντηση του εντεταλμένου για τον Πολιτισμό δημοτικού συμβούλου Γιάννη Χατζηαλέξη σε ανακοίνωση της παράταξής μου για τη φερομένη “γκρίνια” της περί Μίκη στο τέλος Ιουνίου, επισημαίνω ότι έχουν περάσει άλλοι τέσσερεις μήνες. Χρονοβόρες οι διαδικασίες και πολλά τα χρήματα, λέει η απάντηση. Κι εγώ λέω πως αυτά ή προτεραιοποιούνται ή όχι. Μάλλον το έχει μετανιώσει η πλειοψηφία. Ο άνθρωπος, ο αγαπημένος άνθρωπος έφυγε πριν από τέσσερα χρόνια, ούτε ένα ούτε δύο, τέσσερα. Πόσο χρονοβόρο, πόσο ακριβό που να αντιστοιχεί σε τέτοια καθυστέρηση, που αρχίζει να σκαλώνει στη μνήμη;
Τον Μίκη δεν τον ξεχνά η Ιστορία, εμείς θα πάμε άπατοι.
Αλλά, δεν μπορεί, η εποχή θα φταίει, η εποχή που ξεχνά, η εποχή που βιάζεται, η εποχή που δεν εμβαθύνει και προσπερνά, που περνάει σε νέα και εφήμερα. Η εποχή που έχει στο μυαλό της κερδοφορίες, δόξες και μεγαλεία του φαίνεσθαι. Σε έργα φαραωνικά, σε συμφέροντα και σκοπιμότητες μεγέθυνσης κενής δημοφιλίας.
Τι να τον κάνεις τώρα τον Μίκη; Εκείνος, αν και θορυβώδης στη ζωή, θα χρειαζόταν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του. Τι να σου κάνουν και οι άρχοντες της πόλης; Άνθρωποι είναι και αφέθηκαν στην εποχή τους.
Βάνα Μελά
Δημοτική σύμβουλος «Το Λιμάνι της Αγωνίας»
Δημοτική σύμβουλος «Πειραιάς για όλους»
Μέλος της δημοτικής παράταξης «ΑλλάΖΟΥΜΕ τον Πειραιά για όλους & όλες»
@ακόλουθοι @κορυφαίοι θαυμαστές
Φωτογραφία apimages
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2025
ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΛΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ στις 18:00. Στο Παρκάκι Φιλικής Εταιρείας & Καρπάθου στην Καλλίπολη.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΛΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ στις 18:00
Συζητάμε για τη γειτονιά μας
Αποχωμάτωση Τώρα των Μπαζομένων Τειχών
Ενιαίο Έργο Ανάπλασης
Σεβασμό στη φυσική & πολιτιστική μας κληρονομιά
Ελεγχόμενες Θέσεις Στάθμευσης για τους Κατοίκους
Στο Δήμο η διαχείριση της Πλαζ Φρεττύδας
Η Κρουαζιέρα ΟΧΙ σε βάρος της πόλης
Ομιλητές:
Γιώργος Γαβρίλης, Επικεφαλής της παράταξης “ΑλλάΖΟΥΜΕ τον Πειραιά για όλους & όλες”
Γιάννης Καρδαράς, Δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγο
Παρεμβαίνουν:
Ανθή Γιαννούλου, Δικηγόρος Πειραιά
Γιώργος Μπάλιας, Δικηγόρος, Καθηγητής Πανεπιστημίου
Συντονίζει: Πούλος Ψαλιδάκος, Εκπαιδευτικός
Από την "Ομάδα Αλήθειας" του Δήμου Πειραιά.
Κι αν οι… προφητείες της νέας «ομάδας αλήθειας» στον Δήμο του Πειραιά, ουδόλως επιβεβαιώνονται, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Ο φέρελπις σχολιαστής εκφράζοντας την επιθυμία του συνεχίζει να… προφητεύει διασπάσεις και να μιλάει για «σκορποχώρι» για να κρύψει την απογοήτευσή του από τη συνοχή της παράταξής μας και την διαρκώς αυξανόμενη επιρροή της.
Προφανώς, η πολυετής συνεπής και σταθερή παρουσία της παράταξης μας στα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, στις κινητοποιήσεις των κατοίκων και των συλλογικοτήτων είναι πέρα και έξω από την οπτική της πειραϊκής «ομάδας αλήθειας».
Προτιμά να πολιτεύεται σε συνθήκες «πολιτικού θερμοκηπίου», όπως λέει και ο λαός στον ρόλο του «yes men», σαν κανονικός υπάλληλος…
Παραφράζοντας, δε, τον ποιητή (Μ. Αναγνωστάκης), δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε
Για να συνεννοηθούμε: Τα εθνικά μνημεία αποτελούν τα ύψιστα χωρικά σύμβολα των κοινωνιών. Όταν οι κοινωνίες και οι λαοί θέλουν να δηλώσουν, να μνημονεύσουν, να υμνήσουν ή να θρηνήσουν συλλογικά — με ένταση, με βαρύνουσες και εμβληματικές πράξεις — το πράττουν ενώπιον τους. αναφέρονται σε αυτά.
Αυτή είναι η Βαστίλλη, αυτή η Κόκκινη Πλατεία, η Πλατεία Ταχρίρ, η Τιεν Αν Μεν, η Τραφάλγκαρ Σκουέαρ· σχεδόν όλες, μα όλες, οι μεγάλες πλατείες της Ευρώπης και της Αμερικής.
Είναι στον γενετικό κώδικα των πόλεων: οι μεγάλες πλατείες των αστικών συγκεντρώσεων να ταυτίζονται, πολλές φορές, με το μνημείο της πόλης ή να βρίσκονται δίπλα του.
Ο κύριος τόπος συγκέντρωσης του λαού της Κωνσταντινούπολης υπήρξε ο Ιππόδρομος, και δίπλα του το κορυφαίο ιερό τοπόσημο της Αυτοκρατορίας — η Αγία Σοφία. Εκεί ξέσπασε η Στάση του Νίκα. Το ίδιο συνέβη στη Βενετία, με την πλατεία του Σαν Μάρκο, τον ναό και το δουκικό παλάτι, στις μεσαιωνικές και αναγεννησιακές πλατείες. Μπορώ να συνεχίσω με άπειρα παραδείγματα. Αυτές οι πλατείες, με τα μνημεία τους, υπήρξαν — και παραμένουν — οι ισχυροί αστικοί πυκνωτές των πόλεων, αρχαίων και σύγχρονων. Και δεν φαίνεται πως θα πάψουν να είναι.
Πίσω στην Αθήνα: Η πρώτη πλατεία της πόλης, η Πλατεία των Ανακτόρων, είχε ως κορυφαίο σύμβολο τα ίδια τα Ανάκτορα του Όθωνα. Στο σχεδόν αδιαμόρφωτο ακόμη πλάτωμά της ξέσπασε η Επανάσταση για το Σύνταγμα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843. Έτσι γεννήθηκε η Πλατεία Συντάγματος.
Ένα μεγάλο τμήμα του χώρου της είναι αφιερωμένο, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα — από το 1932 — στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τότε, η Πλατεία Συντάγματος δεν είχε ακόμη αποκτήσει τους συμβολισμούς που φέρει σήμερα. Τους απέκτησε με την Απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944, με τα ματωμένα Δεκεμβριανά, με τα δίσεχτα χρόνια των Ιουλιανών και της Αποστασίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί ακριβώς έστησαν τα τεθωρακισμένα τους οι δικτάτορες στις 21 Απριλίου 1967, κι εκεί γιόρτασαν οι Αθηναίοι το τέλος τους, υποδεχόμενοι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 24 Ιουλίου 1974. Εκεί σκοτώθηκαν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου από τα αφιονισμένα ΜΑΤ στη διαδήλωση του Νοέμβρη του 1980. Εκεί στήθηκαν οι μεγάλες νικητήριες συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και το 1985. Εκεί τα μεγάλα εργατικά και εκπαιδευτικά συλλαλητήρια, οι φοιτητικές διαδηλώσεις του Νόμου 815 (1979) και του Άρθρου 16 (2007).
Από το μαθητικό ξέσπασμα του Δεκεμβρίου 2008 για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, έως τις Πλατείες του 2011, από το Δημοψήφισμα του 2015 έως τα Τέμπη του 2025, η Πλατεία Συντάγματος συνέχισε να είναι το συλλογικό βήμα της Δημοκρατίας. Ο τόπος συνάθροισης του αθηναϊκού λαού — άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε βίαια· άλλοτε για καλό, άλλοτε για κακό· άλλοτε για να διεκδικήσει, άλλοτε για να συγκρουστεί.
Εδώ και πολλά χρόνια, η Πλατεία Συντάγματος δύο φορές τον χρόνο — 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου — ανήκει στην εξουσία, η οποία από την υπερυψωμένη εξέδρα της παρακολουθεί τις παρελάσεις στρατού και μαθητών. Ο «λαός» στα πεζοδρόμια πίσω από κορδόνια ασφαλείας.
Μόνο αυτές τις δύο ημέρες η πλατεία αποστειρώνεται· ανήκει στους κοσμικούς και θρησκευτικούς ηγέτες της χώρας. Ενίοτε και σε ολιγόλεπτες επισκέψεις ξένων ηγετών. Όλες τις άλλες ημέρες ανήκει σε όλους — με το Μνημείο άσβεστο και αβεβήλωτο.
Με εξαιρέσεις, όπως πάντα: ανεγκέφαλους ή εντεταλμένους που κάποτε επιχειρούν να το βανδαλίσουν.
Μα ποιος δεν τους θυμάται — όπως και ποιος δεν θυμάται, επίσης, τους γέροντες σταυραετούς της Εθνικής Αντίστασης, τους ζώντες τότε θρύλους της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο, αγκαλιασμένους, να δέχονται τα χτυπήματα των βέβηλων κρανοφόρων της αστυνομίας, στις 12 Μαρτίου του 2012, ενώπιον του Άγνωστου Στρατιώτη. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα περί βεβηλώσεων·
ας τελειώνουμε με τους βέβηλους — όχι με την Πλατεία Συντάγματος.
ΥΓ. Δύο εξαιρετικοί ιστορικοί, ο Antonis Liakos και ο Vangelis Karamanolakis, έχουν ήδη γράψει πολύ καλύτερα από εμένα για το τι σημαίνει να φυλάει ο στρατός το λίκνο της Δημοκρατίας. Το μόνο που αξίζει να συμπληρωθεί είναι το εξής:
Όποιος το σκέφτηκε, δεν έχει ιδέα ούτε από Ιστορία, ούτε από το τι σημαίνει κοινωνία και πολιτική. Τέτοιες «εξυπνάδες» τις λένε, κατά κανόνα, όσοι έχουν χάσει πλήρως την επαφή με την κοινωνία — βασιλείς και δικτάτορες στις τελευταίες ημέρες της δόξας τους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)